Interne Competitie P2 R5

De meteorologische kilte had velen geveld. Grieperig en verkouden snotterden zij de vrijdagavond door. Voor anderen was de vakantie aanleiding op wintersport te gaan. Toch waren er nog altijd zestien schakers afgekomen op de altijd gezellige interne competitie bij de Velpse SV. Van beginners- tot expertniveau: de kachels gingen een graadje warmer en de hersenpannen werden gekraakt.

Op bord acht speelden Lucas en Rick tegen elkaar. Beiden dachten veel te weinig na, waardoor de partij niet alleen kort duurde maar ook niet van bijster hoog niveau was. De ervaring van Rick gaf de doorslag: hij wist al snel materiaal te winnen, en binnen het halve uur stond Lucas schaakmat. Eindelijk weer eens een puntje voor Rick, waarbij de uitslagen de afgelopen tijd achterbleven bij zijn schaakkunde.

Hans Wolthuis speelde tegen Lazlo een interessante opening, waarvan Lazlo de theorie niet geheel meer wist. Door goed rekenwerk wist hij de schade beperkt te houden tot slechts één pionnetje, die hij later zelfs terugwon. Hans zette stevig door op de dame-vleugel, terwijl het tegenspel van Lazlo tegen de witte koning niet echt van de grond kwam. In lichte tijdnood van Hans het welletjes en bood met een kwaliteit meer remise aan. Lazlo schatte zijn kansen niet meer hoog in, en nam het terecht aan.

André kwam tegen Menno prima uit de opening, en zocht al snel de zwarte koning op. Een stukoffer leverde hem drie pionnen en aanval op, en toen Menno zich genoodzaakt zag een kwaliteit terug te geven, had André twee lichte stukken en twee pionnen tegen een toren. Dit zag er veelbelovend uit, zeker toen André die pionnen naar voren joeg en veel druk uitoefende op de vijandelijke stelling. Menno bleef rustig, en wist via de open lijnen en rijen met zijn torenpaar goed tegenspel op de damevleugel te creëren. In tijdnood maakte André een grote fout, waardoor de mooie en interessante partij jammer genoeg een beetje als een nachtkaarsje uitging, en Menno het punt kon bijschrijven.

Vadim en Walter speelden een partij die voornamelijk om het centrum draaide. De mannen hielden de stelling en elkaar in evenwicht, en geen van beiden kon een goed plan maken om met de overwinning aan de haal te gaan. Dus was het wachten op het eindspel, dat een dubbel-toren-eindspel bleek te worden. Vadim had goed gerekend, en zag dat zijn torens op de zevende rij gevaarlijker waren dan de zwarte torens op de tweede rij, maar Walter verdedigde secuur en wist met een tactiekje een pion buit te maken. Dat kon Vadim ook. Beter zelfs. Hij wist zijn pion terug te winnen en een extra pion te pakken te krijgen, maar doordat alle pionnen op één vleugel stonden, zou het niet makkelijk worden om het te winnen.

Vadim slaagde er in zijn stelling steeds verder te verbeteren, ruilde één toren af, en wist met zijn koning actief te worden en een vrijpion te creëren. Op dat moment – de heren waren al meer dan 3 uur aan het schaken en Vadim had steeds maar enkele minuten op de klok – ging het lichtje van de jeugdspeler langzaam uit. Zoals Walter het in de post-mortem treffend zei: “Vadim had vier manieren om te winnen, maar hij koos de vijfde.”

Walter deed zijn sportieve plicht, haalde met zijn actieve toren de pionnen op en wist Vadim in het verre eindspel zelfs nog te verslaan. Een onderhoudende partij!

Eric en Jan Stuut maakten er ook een miniatuurtje van. Jan kwam niet slecht uit de opening, maar vergat te rokeren, waardoor Eric al snel materiaal en nog meer materiaal won. Van Jan was het geen partij om in te lijsten. Maar Jan kennende zal hij voor de volgende partij weer scherp ten tonele verschijnen. Want ondanks dit verlies heeft deze jeugdspeler die nog maar anderhalf jaar op de club zit al een keurige TPR van 1200.

Erika en Bert maakten er een leuk Caro-Kan-spektakel van. Bert offerde materiaal om een koningsaanval op te zetten en Erika moest enige malen de enkele zet vinden. Dat was aan haar besteed. Ze verdedigde secuur, en het surplus aan materiaal gaf uiteindelijk de doorslag.

René speelde zijn favoriete systeem tegen Brent, die ook zijn favoriete systeem speelde. In een vlaag van verstandsverbijstering gaf René zomaar een volle centrumpion kado, die Brent gaarne van het bord sloeg. René baalde als een stekker, maar rechtte zijn rug en begon druk te zetten op de damevleugel, waar hij een pionnetje terug won en de kleinste meerderheid tot de zesde rij kon opduwen. Het eindspel met beiden een toren en een loper was hoogstwaarschijnlijk remise, maar René koos het enige strategische plan dat hem de winst kon bezorgen door de laatste toren te ruilen. Direct nadien maakte Brent een grote positionele fout, die hij meteen zag toen hij zijn koning had losgelaten: hij had een loperzet moeten doen om de diagonaal te pakken waarop René de doorbraak van zijn meerderheid ging bewerkstelligen. René twijfelde geen moment, pakte die diagonaal zelf, en Brent kon enkele zetten later opgeven, waardoor René in de medailleplaatsen blijft.

Martijn en Wim maakten er een waarlijk schaakgevecht van. Wim kwam met de zwarte stukken zeker niet minder uit de opening, en het ruimtevoordeel dat Martijn had was slechts tijdelijk. Toen de witspeler niet rokeerde maar een koningszet deed om zijn torens te verbinden, schoof Wim de damevleugel dicht en kreeg plotseling aanval in het centrum. Martijn behandelde dit niet helemaal correct, waardoor er een grote verrassing in de maak leek. Maar onze kopman zou onze kopman niet zijn als hij door secuur spel zijn stukken naar betere velden dirigeerde dan die van zijn tegenstander, waardoor uit de as toch een koningsaanval rees. Wim offerde nog een stuk om de gecentraliseerde koning het leven zuur te maken, maar toen Martijn via een tussenzetje de vijandelijke dame uit zijn stelling joeg en pas daarna het stuk pakte, was het pleit beslecht. Martijn verstevigde zijn koppositie in de stand, terwijl Wim nog steeds keurig vijfde staat.