Velp 1 zet SMB 2 herthendig opzij | SOS2019.02.12

De deuren van onmoetingscentrum 't Hert in Nijmegen gaan om middernacht dicht, zodat de wedstrijd SMB 2 - Velp 1 om 19:30u begon. Hans was enkele minuten voor de afgesproken tijd al bij Martijn, die zijn diner daarom in de wagen nuttigde, waarvoor hij een hartelijk eetsmakelijk ontving van Erika die kort nadien instapte. Jan was verdwaald, maar nog steeds ruim op tijd. Rik reed met Eric en Vadim, en Brent treinde vanuit zijn universiteitsstad in zijn uppie. (Nuja, je treint meestal met meerdere mensen, dus gezelschap genoeg, maar geen teamgenoten in het metalen monster.)

Zodoende startte de wedstrijd ook nagenoeg om half acht. Schaken!

Het eerste punt was al snel binnen. Hans kreeg op het zesde bord een variant op het bord, die hij wel eens tegen zich kreeg in de interne competitie. Hij speelde met zwart de zet die hij in de interne met wit ook een probleem vond, en waarvoor de oplossing nog niet is bedacht. De tegenstander liep vol in de val, en gaf op toen hij zag dat hij een stuk achter zou komen. Beetje stom puntje, maar een puntje is een puntje. Eén nul voor Het Eerste, en that's all she wrote.

Rik vond het blijkbaar zielig, want hij miste een dubbele aanval van zijn actief spelende tegenstander, die iets te laat was, waardoor Rik een stuk achter kwam. Ook onze man hoefde dit niet lang te beschouwen, want masochisme kan altijd nog, en gaf op.

Eén één, en that's all she wrote.

Ondertussen had Eric een monsterstelling opgebouwd. Met een veel beter positioneel gevoel dan zijn tegenstander, blokkeerde hij eerst de ontwikkeling van zwart, en ging daarna drukken op de zwaktes in de Nijmeegse stelling. Toen het paard op c6 een octopus werd, en vervolgens geslagen werd om een witte toren op dat veld te zetten, was het in hogere zin al voorbij. Eric maakte het gedecideerd af, en de gouden zet van de teamcaptain om de mannen in vorm op hogere borden te plaatsen, en de mannen uit vorm op de lagere borden, pakte perfect uit. Eric is op de weg terug na een soepele overwinning, waarin hij met energie en activiteit speelde. Vorm komt en gaat, en zulke potjes kunnen het zomaar terug laten keren. Behalve bij Angela Lansbury, die was immer stabiel.

Brent op bord vijf pakte de stelling van zijn tegenstander meteen bij de larynx. Want ja, 1...e6 verliest per definitie volgens AlphaZero, en dat wilde Brent wel even aantonen. Met gevoel voor positie en activiteit zette hij zijn stukken gecentraliseerd neer, en bouwde heel rustig en zeer actief (dat kan tegelijkertijd inderdaad) het voordeeltje langzaam maar zeker uit. Zijn tegenstander had al bijna geen opties meer toen de torenlift de dame aanviel, en besloot zijn dame te geven tegen een stuk en een toren. Met een open koningsstelling een weinig goed idee, en het plan van Brent was evident: met zijn dame haalde hij enkele pionnen op de damevleugel op, en begon doodgemoedereerd naar de overkant te wandelen, nadat hij had uitgerekend dat er geen eeuwig schaak in de stelling zat. Zodoende pakte hij het punt, en was de reis weer niet voor niets, want met 4,5 uit 5 partijen is hij topscoorder van Het Eerste.

Peter S. Fischer, niet te verwarren met Robert J. Fischer, reisde ook veel met de train.

Het vierde punt kwam van de andere jeugdspeler, Vadim. Hij had met de zwarte stukken een Morra tegen gekregen, waarvoor hetzelfde geldt als 1...e6, maar bewijs het maar eens. Vadim was wat ontevreden over zijn stelling, zeker toen zijn koningsstelling openging, en probeerde een goed plan te ontwikkelen, dat hem veel tijd kostte. Zijn tegenstander zette niet al te best door, en op het moment dat Vadim al op de bijtelling speelde, want Vadim ging natuurlijk even zijn naam eer aan doen door een Vadimmetje te doen, wist hij steeds groter voordeel te verkrijgen. Na de wegtrekaanval ...La4 was zowel een toren op d1 als een loper op b7 in gevaar, en kon het voordeel verzilverd worden. Maar hij werd subiet geholpen door zijn alleraardigste tegenstander, die zijn dame weg gaf, vloekte vanuit de grond van zijn hart, en opgaf.

Zoals bij het onderzoek van een goede rechercheur draaide het onderzoek van deze partij ook om tijd.

Met een tussenstand van 4-1 werd Erika matchwinner. Zij bood remise aan in zeer overwegende stelling. Haar tegenstander had gekozen voor een Siciliaanse Sheshnikov, en leek al snel gelijkwaardigheid te verkrijgen. Erika had andere plannen. Ze posteerde haar witte paarden op de waanzinnige velden b6 en d5, en nam de koningsaanval over. Vooral de zet g4, die niet mocht worden genomen, sprak tot de verbeelding. Echt goed schaak, en toen ook nog f3 werd gespeeld, was de zwarte stelling volledig aangekrant. Geen enkel stuk deed nog meer van zwart, en nu zou onze vrouw heus wel het prima en waarschijnlijk winnende plan met c3, lange rokade en koningsaanval vinden, zo dachten de toeschouwers. Erika zag niet direct de winst, en, mede gelet op haar tijd en de stand in de wedstrijd, stelde zij een bijkans niet te weigeren puntendeling voor.

Enfin, de remise werd ontegenzeggelijk aangenomen, en zo blijkt maar weer eens, dat dames niet alleen goede detectives, maar ook goede schakers zijn!

Wedstrijd gewonnen, op naar de monsterscore?

Kopman Martijn ontmoette op het eerste bord een oudgediende. Deze speler, wiens spelplan is om de opening goed door te komen, de zware stukken te ruilen, en remise te schuiven, had in eerdere ontmoetingen tweemaal remise tegen Martijn weten te houden. Ditmaal niet.

Jan had inmiddels een grafbende van zijn superieure stelling weten te maken. Na een merkwaardige opening van wit, niet geheel correct, maar met gevoel voor actie, en waarschijnlijk thuis voorbereid, kon Jan met de zwarte stukken ontsnappen aan de druk van de actieve stukken. Door de dubbel-fianchetto van wit, en tegengestelde rokades, waren er, nadat de kruitdampen van de opening waren opgetrokken, nogal veel aanvalsplannen voor Jan. Onze man volgde zijn hart: een koningsaanval op de damevleugel. Jan opende allemaal lijnen en diagonalen, offerde wat materiaal tegen de dame, en leek op de winst van deze prachtige aanvalspartij af te stevenen. Maar in de tijdnoodfase van zijn tegenstander maakte Jan een veelvoorkomende fout: hij ging mee vluggeren. Daar leek zijn tegenstander handiger mee om te springen dan Jan, en toen de koningsaanval stokte, wist de Nijmegenaar met prima stukkenspel groot voordeel te verkrijgen. Tot het moment dat de tijdnood hem ook fataal werd: door de vele dreigingen die Jan in zijn stelling wist te weven, miste zijn tegenstander een schaakje, dat meteen tot mat leidde. Jan aasde er al een poosje op en vond het geen enkel probleem de zetten uit te voeren. De tegenstander sloeg zijn handen in zijn gezicht en gaf toen sportief op.

Omstanders wisten niet hoe snel ze moesten laten zien hoe wit de stelling had kunnen houden, maar de omstanders voelden de tijdsdruk niet. Daarna merkte Jan in alle gemoedelijkheid op dat als we nog 15 zetten terug zouden gaan, hij de stelling nooit had mogen laten glippen. Zo haalde iedereen zijn gelijk. Wellicht was een puntendeling in deze op en neer golvende partij een fairder resultaat geweest, maar wij klagen niet, en Jan ook niet!

Zo werd het 6.5 - 1.5 voor de goeden, in en bij SMB 2, die gul en gastvrij waren.

Er werden handen geschud en dankwoorden uitgesproken, maar ook bij deze onze complimenten voor een uitstekend georganiseerde, sportieve wedstrijd.

Jan vertrok. Brent pakte de trein. Rik bracht Eric en Vadim thuis. En Hans zette Erika en Martijn met bord en vork af. Zo lag eenieder voor middernacht op één oor. Jessica Fletcher kan er een puntje aan zuigen.

Zo, duckduckgoot u nu maar even.