IN MEMORIAM Cor Janse

Cor Janse is overleden. Hij is houder van een clubrecord: bijna 57 jaar lid. 

Hij schreef in ons jubileumboekje uit 1990: 55 jaar VSV en 55 jaar Cor. Over onze startdatum in oktober 1934 schreef hij: “Omdat ik toen juist zelf was opgericht heb ik weinig aandacht gehad voor de oprichting van onze vereniging.” Hij heeft altijd veel humor gehad. Hij was de smaakmaker bij meerdere jubilea van VSV, waarbij hij de kar trok, vaak met enthousiaste medewerking van Jo Monincx en hun echtgenotes Barta en Fiene. Zijn stijl wekte als vanzelfsprekend enthousiasme, hij bezat een natuurlijke overtuigingskracht.

Hij was een goede clubschaker, al was ik vaak verbaasd over zijn voorkeur voor een ‘slechte loper’. Na oogsttijd nam hij altijd een appeltje met een mesje mee dat hij naast het schaakbord legde en, als er lekkere trek opkwam, hanteerde hij het mesje om dat appeltje met precisie te gaan schillen om het smakelijk op te peuzelen. Hij was trots op zijn appeltjes uit eigen tuin.

Die precisie kenmerkte hem ook als wedstrijdleider. Hij hield allerlei tabelletjes bij en maakte aantekeningen van zijn telefoontjes over afzeggingen. Uit de deels bewaarde notities blijkt dat hij zich vreselijk kon ergeren als iemand zich te laat, of met een doorzichtige smoes, afmeldde.

Een voorbeeld van zijn humor. Ik scheurde een keer een artikel, dat hij graag wilde hebben, uit een krant. Niet zo’n recht randje natuurlijk. Reactie: “Mag ik die schaar ook eens lenen?” 

Helaas hebben we Cor al lang niet meer in actie gezien met schaakstukken. Hij is altijd lid gebleven. Hij stopte vooral omdat hij het niet eens was met het steeds snellere tempo. Hij was nog van de afgebroken partijen hoewel die ook wel eens gedoe gaven. Maar een eindspel afraffelen was niets voor hem. Met de elektronische klok heeft hij nooit gespeeld. Des te meer waardering voor het feit dat hij bij een sponsoractie in het voorjaar van 2016 wel zo’n moderne klok met een bord aan onze vereniging schonk. 

De laatste jaren heb ik Cor en Barta nog wel eens ontmoet. Hij vertelde dan over zijn mooie reizen, over hoe hij zijn Barta al meer dan 60 jaar kende. Zij was zijn buurmeisje van de overkant. Ook sprak hij over zijn inzet voor de geschiedschrijving van de Tweede Wereldoorlog in Oosterbeek en omgeving; hij heeft daarover meerdere boeken geschreven. Dáárvoor, maar ook het schaken bleef zeker niet onderbelicht, kreeg hij op 28 september 2016 een koninklijke onderscheiding: lid in de orde van Oranje-Nassau. In zijn dankwoord benadrukte hij de eer te willen delen met Barta. Er zat een buitengewoon opmerkelijk toeval in de dag van uitreiking, want hij was lid van VSV geworden op dezelfde datum: 28 september 1962.

Cor was meer dan een doorsnee schaakvriend, ik heb dan ook heel wat met hem meegemaakt. In het begin van de jaren 80 verkeerde de OSBO in een diepe bestuurlijke crisis. Zonder enige twijfel kan worden gesteld dat Cor de bond uit die crisis heeft gesleept. Hij aanvaardde het voorzitterschap, waarvoor iedereen die was benaderd vriendelijk bedankte, onder het motto “wie een stoel omschopt, moet er zelf maar op gaan zitten”. Hij was voorzitter van 1981 tot 1986 met een team goede mensen om zich heen maar het natuurlijk gezag van Cor was zeker nodig. Hij deed voor de OSBO meer dan dat. Ook hier was hij creatief bij het bedenken van jubileumactiviteiten, zoals een sterrit met diverse startplaatsen in het OSBO-gebied. Hij was tevens vele jaren de man achter ‘deOSBOde’, de naam die hij zelf had bedacht. Voor dat alles kreeg hij bij zijn aftreden de mooie titel erevoorzitter.

Hij heeft nog veel meer gedaan voor het schaken. Bijvoorbeeld wedstrijdleider van meerdere Nederlandse kampioenschappen dames en de sterke man van het Henspapier-toernooi. Ook de KNSB eerde hem met de benoeming tot lid van verdienste.

Een jaar of twee geleden kwam Cor op zijn scootmobiel een doos met allerlei oude schaakspullen brengen. Hij was de zolder aan het opruimen. Hij was goedgemutst, alhoewel zijn gezondheid al veel te wensen overliet. Met een kenmerkend gebaar nam hij afscheid met de woorden “tot ziens in het hiernamaals”. Nog maar een paar weken geleden had ik nog e-mail contact met hem. Dat ging niet alleen over schaken maar ook over de oorlogsjaren, toen ik er nog niet was. In de laatste mail die ik hem stuurde kwam ik terug op zijn afscheidsgroet over het hiernamaals en ik wenste hem nog tijd in het ‘hier-nu-maals’. Die tijd is nog maar heel kort geweest.

Helaas. Op de rouwkaart staat een laatste groet van Cor zelf waarin hij zegt in gedachten al afscheid te hebben genomen van allen die hem lief waren. “We hadden veel fijne momenten samen!”