Jan en Eric in Reykjavik Open 2014

Een prachtig toernooi in een uniek land. Wie indertijd niet bevangen is geraakt door de Icesave-koorts en daar nu nog de naweeën van ondervindt, zal IJsland omarmen als hij er eens is geweest. De mensen zijn vriendelijk, de sfeer is ondanks de crisis waar ook dit land doorheen moet gemoedelijk, het landschap is formidabel en de hoofdstad Reykjavík is bijzonder levendig. Ook in maart is het er gezellig druk met toeristen maar niet overvol. Je kunt er heerlijk eten. Wel is het er nog steeds erg duur. Het weer? Zoals altijd wisselvallig, deze keer hebben we ook sneeuw gehad. Jan en ik speelden mee in het Reykjavik Open van 4-12 maart. Jan was er vorig jaar ook en ik al in 2012 en 2013. Tien ronden Zwitsers in een formidabel sterk gezelschap: 255 deelnemers, waarvan 21 spelers met een rating boven de 2500. Hier komt nog bij dat er veel jeugdspelers waren die een enorme progressie doormaken maar dat nu nog niet in hun rating vertaald zien. Een groot aantal van hen heeft zo´n 1450-1650 maar kan worden ingeschat op nu al minstens 1800. Dit is niet om onze lage scores te verdedigen maar iedereen die er was vond dit. Ik speelde zelf tegen twee twaalfjarigen en één tienjarige en scoorde tegen hen 1½ uit 3. Dat kost heel wat Elo-puntjes. Ik begon goed, na een bye in de eerste ronde een plusremise tegen een vriendelijke, gezette Brit. Op dezelfde dag (de enige dag met een dubbele ronde) verloor ik na taai verdedigen van de Duits/Chinese Fan Zhang (rating 2104). Mijn slechtste partij kwam de dag erna tegen een IJslander die overigens al eens in het IJslands kampioenschap had gespeeld. Dit was zo´n partij voor het boek ´How not to play chess´ of ´My 66 horrible games´. Dat was dus 1 uit 4. In de resterende zes partijen haalde ik 50%, spelend tegen een Braziliaan, een jeugdige Zweed (verloren) en nog vier IJslanders. Mijn overwinning in de slotronde bracht mijn eindtotaal op 4 uit 10, een score waarover ik vooraf niet ontevreden zou zijn geweest en achteraf ook niet. Veel meer is voor een speler van mijn niveau niet mogelijk. 28 deelnemers met een hogere rating dan ik eindigden ook op 4 punten of minder. Jan Schadd heeft een avontuurlijker stijl dan ik, leek in enkele partijen kansrijk, maar hij ging een paar keer lelijk ten onder aan onachtzaamheid. Hij had de pech te beginnen tegen een Franse FM met 2362 en in de tweede ronde van een ongerate IJslandse jeugdspeler te winnen zodat die partij niet meetelde. Verder trof hij nog een Noor en nog zes IJslanders en nam hij halverwege een bye op. Zijn eindscore bleef uiteindelijk een halfje onder de mijne. Dit vraagt om revanche volgend jaar. Ik verbleef in een guesthouse met veel schakers: Duitsers, Amerikanen en Zuidafrikanen. Het toernooi trekt deelnemers uit de hele wereld. Onder hen oudgediende Walter Browne, een topper uit de jaren zeventig en tachtig; hij deed het heel goed (zestiende). Net-niet winnaar werd Robin van Kampen (pas 19 jaar) die in de laatste ronde een voordeeltje had tegen de Chinees Li Chao (rating 2700) dat net niet genoeg bleek. De Duitser Naiditsch (2706) en de Hongaar Rapport (2681) die in januari nog speelden in de hoofdgroep van Tata, werden slechts elfde en twaalfde. Van de andere Nederlanders streed Erwin l´Ami lang mee om de topposities, hij werd zesde. Gary Kasparov heeft het toernooi bezocht. Hij wil FIDE-president worden en reist stad en land af. Hij deed een snelle signeersessie en bezocht ook het graf van Bobby Fischer. Bij de signeersessie maakte hij een gehaaste indruk, maar goed, velen vinden het al lang mooi als ze een krabbel van hem krijgen. Verder zagen we Fridrik Ólafsson in actie, zij het deze keer niet als deelnemer. Samenvattend: het toernooi is een aanrader, maar wel even sparen. Eric de Winter