Interne competitie P2 R3 2019-12-13

Maar liefst 8 borden werden bezet tijdens Ronde 16 van de interne competitie. Zelden was het zo druk en dat doet ons allen deugd. Zeker ook omdat – vanwege het oneven aantal – pardoes Martijn Boele weer eens meedeed. Volgens de nieuwe afspraken wordt het een niet-frequente speler aantrekkelijker gemaakt om zo nu en dan een potje te spelen, door hem/haar geforceerd te koppelen aan een gelijkwaardige speler. Nou zou je dat competitievervalsing kunnen noemen, maar daar is het niemand om te doen en de voors wegen op tegen de tegens. Martijn werd gekoppeld aan Ruud Verhoef. Over die partij later meer.

Walter Manschot lijkt langzaam aan het heen en weer te krijgen van al die kuijkens die hij voor zijn bord getoverd krijgt door de computer. Waarschijnlijk zou hij nog liever Martijn Boele hebben. Dit keer was het Julian, voorwaar geen piepkuiken meer. In ronde 6 had Walter nog van Julian gewonnen, dus Walter vond ergens deep down nog wel een sprankje hoop. Julian vertoonde no mercy en liet wederom zien dat hij elke week sterker wordt. Het punt ging mee naar Dieren en Julian stijgt van 6 naar 4 op de ranglijst. Walter had er vrede mee.

Op bord 7 speelden Menno Potjer tegen Hans van Capelleveen. Hans won in het middenspel een pion. In het toreneindspel sloeg Menno een giftige pion die ondekbaar mat opleverde. Hans klimt een plaatsje, naar stekkie 7.

Nout van Eck trok vol bravoure ten strijde tegen Wim Louwman. Altijd een genot om te zien hoe Nout met een uitermate positieve instelling zijn tegenstander onder handen neemt. En ja, dan ziet ie nog wel eens wat over het hoofd. Dat maakt helemaal niets uit en Wim had het er moeilijk genoeg mee, maar won wel. En da's na een serie remises ook wel weer eens lekker.

Kuijkens krijgen vooral het heen en weer als ze tegen elkaar moeten spelen. Ditmaal was het Vadim tegen Lazlo. Beide ontwikkelen ze zich ook in een mooi tempo, maar er is wel een offset ten faveure van Vadim. Ook nu kwam hij gaandeweg steeds beter te staan en menigeen snapte niet waarom hij er zo lang over deed om de ogenschijnlijk makkelijk zichtbare mat in weinig uit te voeren. De kracht van Vadim is op zo’n moment dat hij een mogelijkheid zag waarmee zwart er nog onderuit kon komen. En hij weet dat je Lazlo die kans niet moet geven. Toen hij dat zag alsook de betere voortzetting, was het snel gedaan. Vadim rukt hiermee 2 plaatsen op naar de 8e plaats op de ranglijst. Als hij nog wat frequenter meedoet, mogen de huidige koplopers zich schrap gaan zetten.

Zo zien we momenteel Eric de Winter op 2 staan. Hij mocht tegen Son Stavenuiter. Oude knar tegen jonge belofte, altijd leuk. Eric speelde een prima partij en Son kon geen zand in zijn raderen strooien. Wel heeft Son enige geheimzinnigheid over zich heen, wat op zich een kampioen (in de dop) natuurlijk niet vreemd is. Zo heeft hij met zijn vader afgesproken om geen partijen meer met zijn tegenstander te analyseren. Een opmerkelijke keuze. We gaan zien of deze strategie vruchten gaat afwerpen.

Bij Rick van Emden tegen Robert Ratering leek het lang gelijk op te gaan. Toch had Robert het beter van het spel. De partij was zichtbaar zwaar en werd even onderbroken om tot rust te komen. Maar toen kon Robert het snel en goed afmaken. Robert stijgt 2 plaatsen naar de 12e stek.

Erika Belle vond zelf dat ze wat passief speelde tegen de d4 opening van André. Ze was wat verrast dat hij dit keer niet Lf4 deed maar Lg5 en had niet echt een plan. André wel: niet verliezen. Hij dacht een remise-aanbod te kunnen doen à la Erika (‘Zeg, wat dacht je van remise’) waar ze niet op reageerde (wat ook niet hoeft natuurlijk) en doorspeelde. Een aantal zetten verder zag André nog steeds geen tekenen van aanvalsplannen van Erika, dus zei hij expliciet ‘Ik bied remise aan’ zoals het hoort. Erika speelde door zonder wat te zeggen, nog steeds keurig volgens de regels. En in het eindspel liet André zijn toren 1 zet te lang op een slechte plaats staan, wat Erika het tempo gaf om te winnen. André feliciteerde haar en memoreerde dat hij twee remise-aanboden had gedaan. Waarop Erika hoogst verbaasd uitriep ‘Maar dat heb ik helemaal niet gehoord’, waar de hele zaal om grinnikte. En even later ‘Ja, ik hoorde wel dat je iets zei, maar niet wat’, wat tot onderdrukt schatergelach leidde. En nog even later ‘Ja ik denk dat ik in deze stelling wel zou hebben doorgespeeld’, waar dan weer geen reactie op kwam uit de zaal. Hoe het ook zei, André droop af in de wetenschap dat hij een mooi resultaat (er zat ook ergens nog wel meer in dan remise voor hem) uit zijn vingers had laten glippen.